De "The Single Convention of Narcotic drugs" van 1961, een product van internationale samenwerking onder leiding van de Verenigde Naties, heeft decennialang de basis gevormd voor het mondiale drugsbeleid. Dit verdrag is ontworpen om de productie en het gebruik van verdovende middelen te reguleren, terwijl het medische en wetenschappelijke gebruik mogelijk maakt. Echter, de filosofie achter dit verdrag, voornamelijk beïnvloed door Harry J. Anslinger, blijft een controversieel onderwerp en speelt een cruciale rol in de voortdurende strijd tegen de legalisatie van drugs wereldwijd.
Harry J. Anslinger, de eerste commissaris van het U.S. Federal Bureau of Narcotics, was de architect van een drugshandhavingsbeleid dat sterk leunde op criminalisering en strikte handhaving. Zijn filosofie was geworteld in de overtuiging dat strenge regelgeving en zware strafrechtelijke sancties de enige manier waren om de samenleving te beschermen tegen de veronderstelde gevaren van drugs. Anslinger schilderde drugsgebruik af als een existentiële dreiging voor de bevolking en gebruikte zijn invloed om een wereldwijd systeem van drugshandhaving te bevorderen dat gebaseerd was op criminalisering en repressie.
Ondanks dat Anslinger al decennia geleden is overleden, blijft zijn invloed diep geworteld in het huidige mondiale drugsbeleid. Het "The Single Convention of Narcotic drugs" wordt nog steeds gebruikt als een bolwerk door tegenstanders van legalisatie. Landen die stappen willen zetten richting een meer progressief en gereguleerd drugsbeleid, stuiten vaak op weerstand waarbij het verdrag als ultiem argument wordt ingezet om verandering te blokkeren. Dit conservatieve gebruik van het verdrag negeert de veranderende realiteit en de groeiende roep om hervormingen.
De repressieve benadering van Anslinger heeft niet alleen gefaald om het drugsgebruik te beteugelen, maar heeft ook onbedoeld bijgedragen aan het creëren van een gigantische illegale markt. Door te streven naar een totale uitroeiing van drugs zonder rekening te houden met de vraagzijde, heeft Anslinger de volledige markt in handen van criminelen gedreven. Dit heeft geleid tot een wereldwijde ondergrondse economie die miljarden dollars waard is, gecontroleerd door gewelddadige kartels en criminele organisaties.
Het is tijd om kritisch te kijken naar de erfenis van Harry J. Anslinger en de beperkingen van het "The Single Convention of Narcotic drugs". Tegenstanders van legalisatie verschuilen zich achter dit verdrag zonder rekening te houden met de negatieve gevolgen van een uitsluitend repressief beleid. Criminalisering heeft geleid tot overvolle gevangenissen, een aanhoudende illegale markt en onnodig lijden onder gebruikers die in plaats van straf hulp en begeleiding nodig hebben.
Steeds meer landen erkennen de mislukking van het repressieve drugsbeleid en kiezen voor legalisatie en regulering als een effectievere manier om drugsgerelateerde problemen aan te pakken. Voorbeelden zoals Uruguay, Canada en verschillende Amerikaanse staten tonen aan dat gereguleerde markten niet alleen mogelijk zijn, maar ook tal van maatschappelijke voordelen bieden, waaronder het verminderen van de illegale markt, het verbeteren van de volksgezondheid en het genereren van belastinginkomsten die kunnen worden geïnvesteerd in preventie en behandeling.
De internationale gemeenschap moet erkennen dat het tijd is voor een nieuw paradigma. Een dat gebaseerd is op wetenschappelijke inzichten, volksgezondheid en de realiteit van het hedendaagse drugsgebruik. Het erkennen van de fouten uit het verleden en het aanpassen van de huidige wetgeving is cruciaal om een effectiever, rechtvaardiger en menselijker drugsbeleid te realiseren. De geest van Harry J. Anslinger houdt nog steeds de touwtjes in handen in het wereldwijde drugsbeleid. Het is hoog tijd dat we deze geest laten rusten en vooruitkijken naar een toekomst waarin regulering en legalisatie centraal staan. Het verdrag van 1961 moet worden herzien om ruimte te maken voor moderne, effectieve en humane oplossingen die de werkelijke problemen aanpakken en bijdragen aan een gezondere samenleving.
Als we deze stap niet nemen, blijven we gevangen in een vicieuze cirkel van criminalisering en repressie, waarbij de enige winnaars de criminele organisaties zijn die profiteren van de illegale markt. Laten we de erfenis van Anslinger achter ons laten en streven naar een wereld waarin drugsbeleid is gebaseerd op rede, menselijkheid en wetenschap.
Comments